Ś Ń Ń

Na warszawskim Bródnie stworzyliśmy miejsce przeznaczone dla kultury, sportu i sąsiedzkich spotkań w kawiarni. W Świetlicy odbywają się między innymi warsztaty plastyczne, zajęcia gimnastyczne, koncerty i wykłady. Przestrzeń została zaprojektowana w taki sposób, aby umożliwić niekolizyjne współistnienie różnych funkcji oraz adaptację do spontanicznie pojawiających się potrzeb. Koncepcja architektoniczna nawiązuje tym samym do teorii formy otwartej Zofii i Oskara Hansenów – rozumienia przestrzeni jako tła dla zdarzeń, eksponującej ludzi i bogactwo ich aktywności.

Wzdłuż tylnej ściany Świetlicy powstała „strefa obsługująca” – przestrzenie techniczne, sanitarne i magazynowe. Skonstruowana z drewnianych ram wypełnionych szkłem ornamentowym, podąża swoim układem za nieregularną geometrią budynku. Jej uskoki pomagają strefować główną przestrzeń, a półprzezroczysta powłoka daje częściowy wgląd w bogactwo czekających na użycie sprzętów i narzędzi.

Przestrzeń główna pozwala na zmienne definiowanie obszarów poszczególnych aktywności za pomocą ciężkich, akustycznie izolujących kurtyn. Są one zawieszone na systemie szyn, umożliwiających zarówno oddzielanie od siebie przestrzeni, tworzenie korytarzy czy przebieralni, jak i takich podziałów, które sprzyjają prywatności.

Architektura Świetlicy jest odpowiedzią na potrzeby mieszkańców okolicznych osiedli, w których nierzadko brakuje przestrzeni do wspólnych aktywności. Jej otwartość na nieprzewidywalne jest wkładem w tworzenie miejsca dla lokalnej społeczności, które jest w stanie pomieścić wiele potencjałów i potrzeb, bez odgórnego ich definiowania.