Ś Ń Ń

Wystawa pokonkursowa FUTUWAWA. Jak będziemy mieszkać w Warszawie przyszłości? prezentowała zwycięskie i wyróżnione projekty o możliwym życiu w stolicy w 2050 roku. Na potrzebę ekspozycji prac w przestrzeni publicznej ruchliwego centrum miasta odpowiedziała Wyspa Cienia, lekki pawilon wystawienniczy, który nie tylko przynosi cień w środku lata, ale dzięki swojej przezierności, nie odcina oglądających od miasta i zjawisk meteorologicznych. Usadowiony na betonowym placu przed ZODIAKIEM Warszawskim Pawilonem Architektury, mierzy się z jednym z najważniejszych wyzwań miejskich, czyli deficytem cienia oraz brakiem zieleni, a w konsekwencji – tzw. wyspami ciepła.

Inspiracją dla Wyspy Cienia była agro-architektura, czyli architektura dla roślin, która jest w pewien sposób totalna – to po prostu niekończący się dach. Projekt wydzielenia cienkiej, czterometrowej warstwy troposfery, niejako nowego naskórka ziemi, opiera się na podobnych zasadach na całej planecie. Ostatecznie zoptymalizowana kompozycja cienkich masztów, kabli i rurek utrzymuje lekką specyficzną dla danego klimatu i gatunku uprawy membranę, która wpuszcza, filtruje lub izoluje światło, wodę i wiatr. Wyspa Cienia jest więc wycinkiem wielkiej struktury mikroklimatycznej, która już teraz otacza znaczną część globu.

Pawilon nie chronił jednak przed słońcem upraw, ale ludzi oglądających konkursowe prace – zapewniał chwilę wytchnienia, wyciszał bodźce, pozwalał na większe zaangażowanie w wystawę. To nie białe muzealne pudełko, ale półprzepuszczalny namiot – idealne miejsce dla ekspozycji prac pozostających w nieprzerwanym dialogu z otoczeniem. Wyspa Cienia jest też mobilna i wielorazowego użytku – można przenosić ją w inne miejsca, jak i zadawać nowe zadania.