Ś Ń Ń

Park Rzeźby na warszawskim Bródnie obrał format biennale, odwołując się do słynnej weneckiej wystawy sztuki. Przez dziewięć dni osiedle pełniło funkcję wystawy koncentrującej się na podkreśleniu specyfiki zastanych sytuacji, obiektów, lokalnych inicjatyw, wynalazków, kolekcji, budynków i infrastruktury.

Wystawa składała się z ponad osiemdziesięciu miejsc, które wyłonione zostały podczas spacerów z lokalnymi ekspertami oraz zgłoszone przez mieszkańców. Powstała w ten sposób subiektywna mapa przybliżająca ciągle zmieniającego się ducha miejsca i odkrywająca wiele na pozór niekompatybilnych elementów – usterek, śladów przeszłych oraz symptomów przyszłych procesów urbanistycznych i społecznych.

Jednym z obiektów stworzonych na Biennale był Pawilon Centralny – „centralny” nie tyle ze względu na swoje umiejscowienie w topografii Parku Bródnowskiego, ale fakt, że jako miejsce spotkań i warsztatów koncentruje bliższych i dalszych sąsiadów oraz odwiedzających.

Ta efemeryczna konstrukcja wytwarza przestrzeń współbycia z drugim człowiekiem i naturą. Jej lekka forma podkreśla charakter miejsca poprzez wpisanie się w zastany układ i kształt drzew oraz parkowy krajobraz. Przyroda jest zresztą jednym z aktorów tej sytuacji przestrzennej – pawilon jest zanurzony w drzewach, ważną rolę pełni miękka, przyjazna dla siedzących ściółka, a hałas miasta jest niwelowany przez otaczające miejsce rośliny.

Prócz funkcji integracyjnej i animacyjnej, miejsce sprzyja relaksowi i kontemplacji. Granatowy materiał przynosi cień w upalne letnie dni, a dzięki swojej ciekawej fakturze, jest również elementem, który zachęca do obserwacji i dotyku. Na rozpiętej ponad głowami ogromnej płachcie można, niczym na ekranie, oglądać grę cieni powodowaną poruszanymi przez wiatr gałęziami drzew, spadającymi liśćmi czy kroplami deszczu.